Plik Griffin G. Terapia metaboliczna witaminą B17.pdf na koncie użytkownika mucholuchos • folder Griffin G. - Terapia metaboliczna witaminą B17 • Data dodania: 8 mar 2019 Wykorzystujemy pliki cookies i podobne technologie w celu usprawnienia korzystania z serwisu Chomikuj.pl oraz wyświetlenia reklam dopasowanych do Twoich potrzeb. Leczenie wit. B17 Autor admin dnia listopad 25th, 2015 . W chwili obecnej w trakcie mojej terapii leczenia raka ,jest pacjent z bardzo zaawansowanym guzem mózgu.Mogę powiedzieć ze trafił do mnie w ostatniej chwili.Wcześniej przechodził kurację witaminą B 17 ,skutek jest taki że guz bardzo zwiększył swoją objętość ,można powiedzieć że podwójnie.Efektem było znaczne Eden Island, Mahe, Seychelles. Reg. No 194171. Oryginalna Amigdalina witamina B17 bezpośrednio z laboratorium Cyto Pharma de Mexico ! Udostepniamy wysokiej jakości Amigalinę B17 bezpośrednio z Cyto Pharmy ! Amigdalina B17 Cyto Pharma Meksyk Leatrile Novodalin Nowotwór Rak Amigdalina z Meksyku. Cechy ginekologii w Niemczech. Ginekologia zajmuje się badaniem anatomicznych i fizjologicznych cech kobiecego ciała, chorób narządów kobiecych, ich leczenia i profilaktyki. Niemieccy lekarze zwracają szczególną uwagę na kilka obszarów w diagnostyce i leczeniu chorób kobiecych. W Niemczech możesz uzyskać kwalifikowane leczenie Objawy niedoboru witaminy B1. Konsultacja merytoryczna Lek. Aleksandra Witkowska. Witamina B1 znana także jako tiamina umożliwia organizmowi wykorzystanie węglowodanów jako energii. Jest niezbędna do metabolizmu glukozy i odgrywa kluczową rolę w funkcjonowaniu nerwów, mięśni oraz serca. Witamina B1- rola w organizmie, źródła Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. Data aktualizacji: 29 grudnia 2021 Amigdalina budzi wiele kontrowersji. Z jednej strony zwolennicy niekonwencjonalnej medycyny upatrują w niej cudownego leku na raka, z drugiej strony onkolodzy ostrzegają, że stosowanie doustnych suplementów amigdaliny może spowodować silne zatrucie organizmu cyjankami. Dlatego warto sprawdzić jakie są właściwości witaminy B17 i dlaczego niesłusznie jest ona nazywana witaminą. Kiedy rozgryziemy pestkę niektórych owoców w ustach pojawia się gorzki, nieprzyjemny posmak. To za sprawą amigdaliny, organicznego związku chemicznego z grupy glikozydów, który znajduje się w pestkach brzoskwiń, moreli, nektarynek, śliwek, wiśni, gruszek i jabłek. Amigdalinę znajdziemy także w: gorzkich migdałach orzechach nerkowca orzeszkach makadamia owocach o drobnych pestkach (jagodach, jeżynach, aronii, żurawinie, malinach, truskawkach) nasionach (sezamie, siemieniu lnianym, bobie, soczewicy, fasoli) zbożach (jęczmieniu, pszenicy, owsie, gryce, brązowym ryżu, życie) Zobacz też: Poznaj źródła witamin z grupy B Kontrowersyjna amigdalina znana od wieków Medyczne właściwości amigdaliny były znane i wykorzystywane już w czasach starożytnych, kiedy to roztwory z wykorzystaniem tego związku chemicznego były stosowane przez medyków w Rzymie, Grecji i Egipcie. W tradycyjnej medycynie chińskiej gorzki smak jest potrzebny w leczeniu różnych stanów przeciwzapalnych, a amigdalina jest często składnikiem ziołowych mikstur leczniczych. W połowie XX wieku rozpoczęła się jednak zawrotna kariera amigdaliny jako leku zwalczającego nowotwory. Badania nad amigdaliną prowadził wtedy amerykański biochemik Ernst T. Krebs, który szukał naturalnego leku na raka. Zmodyfikowaną amigdalinę wypuścił na rynek pod nazwą witamina B17 (inaczej tzw. laetril). Choć preparat ten z witaminą nie miał nic wspólnego, Krebs zdecydował się na taką nazwę tylko dlatego, żeby ominąć restrykcyjną procedurę nadzoru towarzyszącą rejestracji leków. Dzięki nazwaniu swojego wynalazku witaminą mógł obniżyć koszty produkcji i szybko wprowadzić na rynek preparat, który miał być nowym cudownym lekiem na raka. Dowiedz się, czym jest: Witamina B12 Choć, teoria Krebsa dotycząca przeciwnowotworowych właściwości witaminy B17 znalazła wielu zwolenników (leczenie nowotworów przy użyciu amigdaliny jest legalnie stosowane w Meksyku), to Amerykański Instytut ds. Chorób Nowotworowych uważa, że witamina B17 nie ma właściwości przeciwrakowych, a laetril w latach 70. został uznany za produkt nielegalny, ze względu na swoją toksyczność (podobną decyzję podjęła także Komisja Europejska). Okazuje się, że żadne z 200 badań, jakie wykonano od 1951 roku nie potwierdzają tego, że Krebs miał rację, co więcej niektórzy naukowcy doszli do wniosku, że przyjmowanie amigdaliny w firmie suplementów diety może powodować zatrucie cyjankami. Także w Polsce leczenie raka witaminą B17 nie jest z tego powodu uznawane przez onkologów za skuteczną terapię. Trzeba jednak dodać, że wielu jest u nas zwolenników niekonwencjonalnej metody leczenia, zwanej terapią metaboliczną witaminą B17. Czytaj też: Witamina B6 - występowanie i działanie Skąd tak wiele kontrowersji wokół amigdaliny? Stąd, że związek ten w organizmie człowieka rozkłada się na glukozę, aldehyd benzoesowy i toksyczny cyjanowodór, inaczej kwas pruski. Twórcy kontrowersyjnej metody metabolicznej, meksykańscy lekarze: dr Ernest Contreras i dr Frances Contreras, uważają, że cyjanowodoru zabija komórki rakowe, bo nie posiadają one enzymu zwanego rodanazą. W zdrowych komórkach enzym ten neutralizuje szkodliwy cyjanowodoru, zanim zostanie on uwolniony do organizmu. Według ich teorii dorosły pacjent powinien zjadać 1 nasiono na każde 5 kg wagi ciała oraz przyjmować oczyszczoną witaminę B17. Kuracja ma 3 fazy. W pierwszej Meksykanie zalecają (oprócz pestek) zażywanie przez 21 dni 3 g witaminy B17. Zdaniem twórców tej metody już w pierwszej fazie witamina B17 niszczy komórki rakowe i wzmacnia odporność organizmu. W drugiej fazie, która trwa 90 dni dawka witaminy B17 zmniejszana jest do 2 g na dobę. W ostatniej fazie albo kontynuuje się dawkę z drugiej fazy, albo zażywa się suplementy jedynie profilaktycznie. Leczenie witaminą B17 w Polsce nie jest uznawane za konwencjonalną terapię. Onkolodzy ostrzegają, że zażywanie witaminy B17 bez konsultacji lekarza może być groźne dla zdrowia pacjenta. Amigdalina skutki uboczne Duże ilości cyjanowodoru (jednorazowo 50-60 mg) mogą nawet doprowadzić do śmierci pacjenta. Mniejsze, ale regularnie i długotrwale przyjmowane dawki są w stanie wywołać cukrzycę, niedoczynność tarczycy, neuropatie. Terapia witaminą B17 powinna być stosowana pod okiem lekarza, bo amigdalina obniża także ciśnienie krwi. Okazuje się, że ryzyko zatrucia cyjankami wzrasta u pacjentów, którzy przyjmują jednocześnie duże dawki witaminy C, lub cierpią na niedobory witaminy B12. Zatrucie cyjankiem może spowodować: uszkodzenie układu nerwowego niewydolność nerek uszkodzenie wątroby małopłytkowość kwasicę Trzeba jednak pamiętać, że choć jedzenie pestek nie spowoduje zatrucia cyjankami (istnieje takie tylko ryzyko przy przyjmowaniu tabletek lub kapsułek), to może spowodować wymioty, biegunki, bóle brzucha, gorycz w ustach. Zdaniem onkologów preparaty z amigdaliną mogą także pogorszyć tolerancję chemioterapii. Pestek np. moreli nie można podawać dzieciom, kobietom w ciąży i karmiącym. Czytaj też: Witamina B15 (kwas pangamowy) - właściwości, dawkowanie i opinie Witamina B12 (kobalamina) - niedobór, występowanie i dawkowanie Metylokobalamina, czyli najlepsza witamina B12 - właściwości i zalety Tiamina (witamina B1) Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! W skrócie Letril jest inną nazwą substancji chemicznej określanej amigdaliną. Amigdalina znajduje się w pestkach wielu owoców, w surowych orzechach oraz innych roślinach (patrz pytanie 1). Istnieje przekonanie, że aktywnym składnikiem letrilu/amigdaliny o działaniu przeciwnowotworowym jest cyjanek (patrz pytanie 1). Letril/amigdalina podawany jest doustnie w postaci tabletki lub we wlewie dożylnym (patrz pytanie 4). W badaniach laboratoryjnych, badaniach na zwierzętach oraz w badaniach z udziałem ludzi wykazano niewielkie działanie przeciwnowotworowe letrilu/amigdaliny (patrz pytania 5 i 6). Efekty uboczne stosowania letrilu/amigdaliny są takie same, jak w przypadku zatrucia cyjankiem (patrz pytanie 7). Letril/amigdalina nie został zarejestrowany do użycia przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) (patrz pytanie 8). 1. Co to jest amigdalina / witamina B17 / letril? Letril jest substancją, którą w leczeniu nowotworów próbowano stosować na całym świecie. Nie została ona zarejestrowana przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA), we wskazaniu do leczenia raka lub jakiegokolwiek innego schorzenia. Termin „letril” pochodzi od dwóch słów z języka angielskiego: laevorotatory oznaczającego lewoskrętny oraz mandelonitrile − nazwy związku z grupy cyjanohydryn) i jest używany do określenia oczyszczonej formy chemicznej amigdaliny. Amigdalina jest roślinnym związkiem chemicznym, który zawiera cukier oraz uwalnia cyjanek. Uważa się, że w letrilu to cyjanek jest substancją czynną o działaniu przeciwnowotworowym. Amigdalina znajduje się w pestkach wielu owoców oraz w surowych orzechach. Można ją również znaleźć w innych roślinach, takich jak fasola półksiężycowata, koniczyna i sorgo. Nazwy letril, Laetrile oraz amigdalina często są używane zamiennie, nie jest to jednak ten sam produkt. Opatentowany w Stanach Zjednoczonych chemiczny produkt o nazwie Laetrile różni się od letrilu/amigdaliny produkowanego w Meksyku. Opatentowany Laetrile jest częściowo syntetyczną (wytworzoną przez człowieka) formą amigdaliny, podczas gdy letril/amigdalina produkowana w Meksyku pochodzi z pokruszonych pestek moreli. W badaniach omawianych w niniejszym dokumencie stosowano meksykański letril/amigdalinę lub Laetrile. Generyczna nazwa „letril” będzie tu używana z wyjątkiem przypadków, o których wiadomo, że w badaniu stosowany był opatentowany Laetrile. 2. Jaka jest historia odkrycia i stosowania letrilu/amigdaliny jako terapii komplementarnej lub alternatywnej w leczeniu onkologicznym? Amigdalina została po raz pierwszy wyizolowana w 1830 roku i była używana jako substancja przeciwnowotworowa w Rosji już w 1845 roku. Jej pierwsze zastosowanie jako substancji przeciwnowotworowej zarejestrowano w Stanach Zjednoczonych w 1920 roku. Wczesna wersja pigułki zawierającej amigdalinę okazała się zbyt toksyczna i zaprzestano prac nad tą substancją. W 1950 roku podobno nietoksyczna, częściowo syntetyczna forma amigdaliny została wyprodukowana i opatentowana w Stanach Zjednoczonych jako Leatrile. Laetrile zdobył popularność w latach 70. XX wieku jako samodzielna substancja o działaniu przeciwnowotworowym oraz jako część programu terapii metabolicznej, który obejmował specjalną dietę, duże dawki suplementów witaminowych oraz enzymy trzustkowe (grupa białek wspomagających trawienie). Do roku 1978 roku ponad 70 000 osób w Stanach Zjednoczonych było ponoć leczonych tym preparatem. W 1980 roku amerykański Sąd Najwyższy podtrzymał zakaz przesyłania letrilu pomiędzy poszczególnymi stanami USA. Jest on nadal stosowany w Meksyku oraz w niektórych klinikach w Stanach Zjednoczonych. 3. Jaka teoria kryje się za twierdzeniem, że letril/amigdalina może być skuteczny w leczeniu nowotworów? Uważa się, że cyjanek jest głównym składnikiem letrilu o działaniu przeciwnowotworowym. Dwa inne najważniejsze metabolity amigdaliny, prunazyna (podobna w strukturze do letrilu) oraz benzaldehyd, mogą również blokować rozwój komórek nowotworowych. Przedstawiono kilka teorii, które miały uzasadniać zastosowanie letrilu w leczeniu raka. Dwie z nich utrzymują, że równowaga pomiędzy niektórymi enzymami w komórkach nowotworowych pozwala na toksyczne działanie letrilu na te komórki. Istnieją pewne dowody naukowe wskazujące, że zdrowe komórki i komórki nowotworowe zawierają inne proporcje tych enzymów. Inna teoria zakłada, że rak jest wynikiem deficytu witamin oraz że letril lub „witamina B-17”, jest właśnie brakującą witaminą niezbędną organizmowi do powrotu do zdrowia. Obecnie nie ma dowodów naukowych na to, że letril jest potrzebny organizmowi lub też że u zwierząt lub ludzi może działać jak witamina. Czwarta teoria utrzymuje, że cyjanek uwalniany przez letril ma działanie toksyczne na komórki nowotworowe i powstrzymuje je przed wzrostem. Teoria ta również mówi, że niszczenie komórek powoduje pobudzenie systemu immunologicznego. 4. W jaki sposób podaje się letril/amigdalinę? Letril/amigdalina podawany jest doustnie w postaci pigułki. Można go również przyjmować w zastrzykach dożylnych lub domięśniowych. Letril/amigdalina często podawany jest dożylnie przez pewien okres, a następnie doustnie jako terapia podtrzymująca (terapia pomagająca przedłużyć działanie poprzedniego leczenia). 5. Czy prowadzono badania przedkliniczne (laboratoryjne oraz na zwierzętach) z użyciem letrilu/amigdaliny? Prowadzono badania przedkliniczne nad letrilem/amigdaliną podawanym w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi substancjami. Badania te obejmowały działanie przeciwnowotworowe letrilu/amigdaliny, efekty uboczne terapii letrilem/amigdaliną, miejsce i sposób rozkładania się tej substancji w organizmie oraz sposób, w jaki letril/amigdalina oraz jego produkty są wydalane z organizmu. Badania laboratoryjne oraz badania na zwierzętach wykazały rozbieżne wyniki dotyczące przeciwnowotworowego działania letrilu/amigdaliny. Dwa badania na zwierzętach dotyczące działania letrilu/amigdaliny przeprowadzone przez amerykański Narodowy Instytut Raka (NCI) wykazały brak odpowiedzi na leczenie, zarówno gdy letril/amigdalina był podawany samodzielnie, jak i w połączeniu z enzymem, który aktywuje wydzielanie w organizmie cyjanku z letrilu/amigdaliny. U zwierząt występowało więcej efektów ubocznych, wówczas gdy letril/amigdalina był podawany łącznie z enzymem. Podobne wyniki uzyskano na modelu, w którym ludzkie guzy piersi i jelita grubego zostały wszczepione myszom. W innych badaniach uzyskano następujące wyniki w odniesieniu do działania letrilu/amigdaliny: Badanie laboratoryjne nad amigdaliną wykazało nieco wolniejszy wzrost komórek raka jelita grubego. Badanie laboratoryjne nad amigdaliną wykazało, że im wyższe dawki amigdaliny, tym bardziej prawdopodobna jest odpowiedź komórek raka prostaty na leczenie. Badanie laboratoryjne nad amigdaliną podawaną razem z beta-D-glukozydazą wykazało zależność odpowiedzi na leczenie od czasu jego trwania i dawki w komórkach raka wątroby. Im dłużej oraz w im większych dawkach podawano amigdalinę z beta-D-glukozydazą, tym większa była szansa na odpowiedź komórek raka wątroby na leczenie. Badanie laboratoryjne nad amigdaliną wykazało, że im wyższe dawki amigdaliny, tym bardziej prawdopodobna jest odpowiedź komórek raka szyjki macicy na leczenie. Jedno badanie na szczurach wykazało, że amigdalina była nieskuteczna w leczeniu, zapobieganiu czy opóźnianiu rozwoju nowotworów. Jedno badanie wykazało odpowiedź na leczenie u myszy z guzami piersi, gdy amigdalina była podawana razem z enzymami oraz z witaminą A, ale nie, kiedy była podawana samodzielnie. 6. Czy prowadzono jakiekolwiek badania kliniczne (badania z udziałem ludzi) nad letrilem/amigdaliną? Nie prowadzono kontrolowanych badań klinicznych (badań porównujących grupę pacjentów, która otrzymuje nowy lek, z grupą, która nie otrzymuje leczenia) nad letrilem/amigdaliną. Mimo że dostępnych jest wiele pojedynczych doniesień (niekompletnych opisów leczenia jednego lub kilku pacjentów) oraz opisów przypadków (szczegółowych raportów na temat rozpoznawania, leczenia i dalszej obserwacji poszczególnych pacjentów), stanowią one dowody naukowe o niewielkiej wartości na potwierdzenie ewentualnej skuteczności letrilu/amigdaliny w leczeniu raka. Następujące wyniki pochodzą z serii przypadków stosowania letrilu/amigdaliny u chorych na nowotwory: W 1953 roku została opublikowana seria przypadków (grupa lub seria opisów przypadków obejmująca pacjentów poddanych podobnemu leczeniu) 44 chorych leczonych letrilem/amigdaliną. Większość pacjentów, u których zaobserwowano pewną poprawę, była również poddawana radioterapii lub leczeniu onkologicznemu, nie wiadomo zatem, który rodzaj leczenia przyniósł obserwowaną korzyść terapeutyczną. W innej, opublikowanej w 1962 roku serii przypadków 10 pacjentów na rozsiany nowotwór (nowotwór, który rozprzestrzenił się do innych części ciała) leczono dożylnie różnymi dawkami preparatu Laetrile. Główną korzyścią zgłaszaną przez pacjentów było zmniejszenie bólu. Zaobserwowano również zmniejszenie obrzęków węzłów chłonnych oraz wielkości guza. Nie prowadzono jednakże długoterminowej obserwacji tych pacjentów, nie wiadomo zatem, jak długo te korzyści utrzymywały się po zakończeniu leczenia. Benzaldehyd, który powstaje w wyniku rozkładu letrilu przez organizm, był poddawany również badaniom u ludzi pod kątem aktywności przeciwnowotworowej. W dwóch seriach klinicznych (opisy przypadków kilku pacjentów leczonych kolejno w danym ośrodku) benzaldehydem byli leczeni chorzy na zaawansowane nowotwory, którzy byli oporni na standardową terapię. U niektórych pacjentów uzyskano całkowitą remisję (ustąpienie wszystkich oznak i objawów raka), podczas gdy u innych doszło do zmniejszenia się guza. Odpowiedź na leczenie benzaldehydem trwała do końca prowadzonego leczenia. Niemal wszyscy pacjenci zostali uprzednio poddani chemioterapii lub radioterapii, nie wiadomo jednak, jak szybko po ich zakończeniu zastosowano terapię benzaldehydem. W 1978 roku amerykański Narodowy Instytut Raka (NCI) zwrócił się do lekarzy, którzy uważali, że letril/amigdalina pomógł ich pacjentom, o przekazanie opisów przypadków. Przekazano 93 takie opisy, 67 z nich było wystarczająco pełnych, aby poddać je ocenie. Panel ekspertów doszedł do wniosku, że 2 z 67 pacjentów doświadczyło pełnej odpowiedzi na leczenie, a u 4 innych zaobserwowano zmniejszenie rozmiaru guza. Na podstawie tych 6 przypadków amerykański Narodowy Instytut Raka (NCI) sfinansował badania kliniczne nad letrilem/amigdaliną. Opublikowano wyniki jedynie dwóch badań klinicznych nad letrilem/amigdaliną. Były one finansowane przez NCI, zostały przeprowadzone pod koniec lat 70. i na początku lat 80. XX wieku i nie obejmowały porównawczej grupy kontrolnej. W tych dwóch badaniach klinicznych nad zastosowaniem letrilu/amigdaliny u chorych na nowotwory uzyskano następujące wyniki: Pierwsze badanie kliniczne I fazy oceniało u 6 pacjentów wielkość dawki i schemat oraz sposoby podawania letrilu/amigdaliny. Badacze wykazali, że amigdalina powodowała niewiele efektów ubocznych zarówno przy przyjmowaniu doustnym, jak i dożylnym. Jednakże dwoje pacjentów, którzy spożywali surowe migdały podczas leczenia amigdaliną, doświadczyło objawów zatrucia cyjankiem. W 1982 roku w badaniu klinicznym II fazy, obejmującym 175 pacjentów oceniano korzyść terapeutyczną z podawania amigdaliny w zależności od typu nowotworu. Większość pacjentów objętych badaniem miała raka piersi, raka jelita grubego lub raka płuca. Amigdalina była podawana w zastrzykach przez 21 dni, a następnie doustnie jako terapia podtrzymująca, z dawkowaniem podobnym do stosowanego w badaniu I fazy. Dodatkowo podawano witaminy i enzymy trzustkowe jako część programu terapii metabolicznej, która obejmowała również zmiany diety. U jednego chorego na raka żołądka zaobserwowano zmniejszenie się guza, które utrzymywało się przez 10 tygodni terapii amigdaliną. U około połowy pacjentów zaobserwowano wzrost guzów, gdy kończono terapię. Po 7 miesiącach od zamknięcia leczenia guzy zwiększyły się u wszystkich pacjentów. Niektórzy pacjenci zgłaszali poprawę w zakresie ich zdolności do pracy oraz innych aktywności, inni sygnalizowali złagodzenie objawów. Korzyści jednak nie utrzymały się po zakończeniu terapii. 7. Czy zgłaszano jakiekolwiek efekty uboczne związane ze stosowaniem letrilu/amigdaliny? Efekty uboczne stosowania letrilu/amigdaliny są takie same, jak objawy zatrucia cyjankiem. Obejmują one: nudności i wymioty, ból głowy, zawroty głowy, niebieskie zabarwienie skóry spowodowane brakiem tlenu we krwi, uszkodzenie wątroby, ciśnienie krwi poniżej normy, opadające powieki, kłopoty z chodzeniem z powodu uszkodzenia nerwów, gorączka, splątanie, śpiączka, śmierć. Efekty uboczne letrilu/amigdaliny wydają się zależeć od sposobu jego podawania. Są one silniejsze, gdy letril/amigdalina przyjmowany jest doustnie, a nie dożylnie. Powyższe efekty uboczne mogą być wzmożone poprzez: jedzenie surowych migdałów lub rozgniecionych pestek owoców, jedzenie pewnych typów owoców i warzyw, takich jak seler, brzoskwinie, brukselka oraz marchew, przyjmowanie dużych dawek witaminy C. 8. Czy letril/amigdalina został zarejestrowany do użycia przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) we wskazaniu do leczenia onkologicznego w Stanach Zjednoczonych? Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) nie zarejestrowała letrilu/amigdaliny we wskazaniu do leczenia onkologicznego w Stanach Zjednoczonych. Substancja ta jest wytwarzana i używana jako terapia onkologiczna w Meksyku. Składniki letrilu/amigdaliny pochodzące z Meksyku, który jest jego głównym ich dostawcą, mogą się różnić czystością i zawartością. Wśród powyższych wykryto produkty zawierające bakterie oraz inne substancje, jak również produkty niewłaściwie oznakowane. Zmodyfikowano za: PDQ® Summary: Laetrile/Amygdalin (NCI): Witamina B17 w terapii nowotworówTzw. witamina B17 – znana również jako amygdalina – była już często stosowana w terapii nowotworowej i ze względu na sposób działania może być również opisana jako „naturalny środek chemioterapeutyczny”. Kolejnym efektem działania amygdaliny jest jej działanie przeciwbólowe. W przyrodzie substancja ta występuje w ponad 1200 roślinach, z których największą część stanowią migdały gorzkie i pestki B17 – znana również jako AmygdalinAlternatywny termin dla witaminy B17 – amygdalina – pochodzi z greckiego „amygdalis” dla ziaren migdałów. Witamina B17 jest uważana za alternatywny lub naturalny środek, za pomocą którego można leczyć choroby nowotworowe lub ich latach 50-tych XX wieku substancja ta została odkryta przez amerykańskiego biochemika dr Ernsta T. Krebsa Jr. i wyizolowana z gorzkich pestek moreli. Mają one naturalnie do 8% zawartości amygdaliny. Witamina B17 jest przekształcana w silną toksynę pod wpływem enzymu beta-glukozydazy. Enzym ten występuje w dużych ilościach w komórkach nowotworowych lub na ich powierzchni. Inny enzym, rodanaza, z drugiej strony, występuje prawie wyłącznie w zdrowych komórkach, gdzie zapobiega wytwarzaniu się toksyny. Witamina B17 ma zatem silne działanie hamujące wzrost komórek nowotworowych, a jednocześnie nie szkodzi zdrowym badaniu przeprowadzonym przez Szpital Uniwersytecki Goethego we Frankfurcie w Niemczech zaobserwowano i potwierdzono zahamowanie wzrostu nowotworów przez amygdalinę w komórkach raka pęcherza moczowego. Ponadto w wyroku OVG Hannover ustalono również nieszkodliwość czystej i sposób działania witaminy B17Jeśli spojrzeć na strukturę molekularną witaminy B17, można znaleźć związek jednej cząsteczki cyjanowodoru – znany również jako kwas owocowy – i benzaldehydu, jak również dwóch cząsteczek stabilny związek jest dzielony tylko przez działanie enzymu beta-glukozydazy. W zdrowych komórkach ten enzym rozszczepiający prawie nie występuje w żadnej odczuwalnej formie. W komórkach nowotworowych występuje jednak w dużych ilościach beta-glukozydaza. Jeśli amygdalina wejdzie w kontakt z enzymem w obecności wody, rozpoczyna się uwalnianie cyjanku i benzaldehydu, które są zdolne do niszczenia komórek enzym zwany rodanazą – znany również jako tiosiarczanowa translaza siarkowa – może również zapobiegać zatruciu zdrowych komórek poprzez przekształcenie cyjanku w stosunkowo nietoksyczny rodanid. Komórki nowotworowe mogą być zatem niszczone przy naturalnym wsparciu dzięki witaminie B17 i synergicznemu efektowi ich enzymatycznego jest, aby znaleźć właściwą kombinację środków w ramach holistycznej terapii nowotworowej w celu zwiększenia szans na powodzenie leczenia. Najwyższe stężenie witaminy B17 można spotkać w: Pestkach lub nasionach owoców: Jabłek, moreli, wiśni, nektarynek, brzoskwiń, gruszek, śliwek. Fasoli: Bób (Vicia faba L.), ciecierzyca, soczewica (skiełkowana), fasola półksiężycowata, mung (skiełkowana), fasola ozdobna (Phaseolus coccineus). Orzeszkach: Gorzkie migdały, macadamia (podobne do laskowych), nerkowca. Jagodach: Niemal wszystkie dzikie jagody, jeżyny, aronia, żurawina błotna, dziki bez (Sambucus L.), maliny, truskawki. Nasionach: Lnu, sezamu, chia (Salvia hispanica / szałwia hiszpańska) - czyli oleiste. Trawach: Akacja (Acacia Mill.), alfalfa (skiełkowana), wodnych trawach, sorgo alepejskie (Sorghum halepense (L.) Pers.), trojeść amerykańska (Asclepias syriaca), pszenica(trawa). Ziarnach: Kasz owsa, jęczmienia, brązowego ryżu, gryki, chia, lnu, prosa, żyta, wyki, pszenicy (jagody). I innych: Pędy bambusa, roślina fuschia, Sorgo (Sorghum Moench), dzika hortensja. Profilaktyka czyli reguła oparta na doświadczeniu: dr E. Krebs Według dr E. Krebs, są zasady aby przyswoić dzienną dawkę "wit. B17" którą można uzyskać poprzez jedną z dwóch następujących wskazówek: Po pierwsze, zjadaj całą zawartość "wit. B17", czyli owoce w całości (nasiona włącznie), ale nie jedz większej ilości nasion ponad te które były w całym zjedzonym owocu. Przykład: Jeżeli zjesz dziennie 3 jabłka (w całości z pestkami) to nie musisz już zjadać dodatkowych pestek z jabłek. Po drugie, jedno jądro pestki z brzoskwini lub moreli na ok 4,5 kg masy ciała uważa się za więcej niż wystarczająca ilość w profilaktyce raka, choć dokładna liczba może się różnić dla osoby z indywidualnym metabolizmem i nawykami żywieniowymi. Na przykład: człowiek o masie 77kg może zużywać 17 jąder pestek moreli lub brzoskwini na dzień i przyjmować biologicznie rozsądne ilości "wit. B17". I dwie ważne uwagi: Oczywiście, możesz zjadać dużo czegokolwiek. Ale po zjedzeniu zbyt wielu jąder pestek lub nasion, można spodziewać się nieprzyjemnych skutków ubocznych. Ta naturalna żywność powinna być spożywana w racjonalnych ilościach (nie więcej niż 30 do 35 jąder pestek na dzień). Również wysokie stężenia "wit. B-17" otrzymywane są przez jedzenie naturalnych produktów spożywczych w ich surowym lub kiełkującym stadium. Nie oznacza to, że umiarkowane gotowanie i inne ingerowanie zniszczy zawartości "wit. B-17". Na przykład: Żywność gotowana w temperaturze wystarczającej do przygotowania tradycyjnej chińskiej kolacji, nie niszczy zawartości "wit. B-17". Źródło: LINK! Koniecznie sprawdź co mówi o witaminie B17 G. Edward Griffin w tabelce "Leczenie raka"! Mam na imię Patryk, jestem diagnostą laboratoryjnym, absolwentem Akademii Medycznej we Wrocławiu na kierunku analityka medyczna, którą ukończyłem z wyróżnieniem. Obecnie od ponad 10 lat pracuję w zakładzie patomorfologii i cytologii klinicznej. Od 2015 roku prowadzę i ciągle rozwijam kanał edukacyjny „Pod Mikroskopem”, na którym poruszam najciekawsze zagadnienia związane z medycyną, diagnostyką laboratoryjną, dietą i żywieniem człowieka, zawsze w oparciu o najnowszą, aktualną wiedzę Evidence Based Medicine. Każdy omawiany temat to duża dawka łatwo przystępnej wiedzy, przekazana w maksymalnie skompresowanej formie, bez zbędnych treści, co pozwala zaoszczędzić czas i jednocześnie wynieść jak najwięcej cennych informacji. Tutaj każdy znajdzie coś dla siebie – zarówno osoba, która nie jest w żaden sposób związana z medycyną, ale interesuje się zagadnieniami związanymi z tym działem nauki, jak również osoby posiadające fachową wiedzę, którą zamierzają usystematyzować. To, co wyróżnia mój kanał, to szczegółowa i dogłębna analiza wszystkich zagadnień, w oparciu o nauki biologiczne i medyczne, dokonana w niebanalny i ciekawy sposób, w nawiązaniu do fizjologii i patofizjologii człowieka, niepozostawiająca żadnych wątpliwości co do przekazywanych treści i zaspokajająca nawet najbardziej wymagającego słuchacza. W tym odcinku: Witamina B17, amigdalina, jest związkiem chemicznym – glikozydem, pochodną fenyloalaniny, który występuje powszechnie w gorzkich migdałach, pestkach brzoskwiń, moreli, jabłek, nasionach lnu. Nie jest witaminą, nazwa ta została przyjęta zwyczajowo. Pod wpływem enzymu beta-D-glukozydazy lub w pH poniżej 6 rozkłada się stopniowo do wytworzenia kwasu pruskiego, oraz aldehydu benzoesowego i dwóch cząsteczek glukozy. Aldehyd benzoesowy i glukoza ulegają dalszym przemianom do kwasu pirogronowego i kwasu benzoesowego, który wydalany jest głównie z moczem. Cyjanowodór ulega przemianie w zdrowych komórkach do tiosiarczków pod wpływem enzymu transferazy siarkowej tiosiarczanów, które następnie wydalane są z moczem. Przemiana do tiosiarczków jest ograniczona i zależy od dostępności rodanazy oraz aminokwasów siarkowych, takich jak cysteina i metionina. Większe ilości cyjanowodoru powodują nawet śmiertelne zatrucia. Również niedobór witaminy B12, niedożywienie i niedobór aminokwasów siarkowych, mogą być przyczyną niedostatecznej przemiany jonów cyjankowych w rodankowe. Amigdalina po spożyciu doustnym wchłania się bardzo słabo, w ilości około 3%, pozostała część ulega rozkładowi do cyjanowodoru w żołądku i rąbku szczoteczkowym jelita cienkiego. Komórki zdrowe zawierają ograniczoną ilość enzymu amigdalinazy, beta-d-glukozydazy, zawierają enzym rodanazę. Komórki nowotworowe zawierają oba enzymy, często jednak nieaktywne, przy czym obserwowano zarówno brak rodanazy, jak również nieaktywną postać beta-D-glukozydazy, lub w niewielkim stopniu aktywne obie postaci enzymów, lub słabo aktywną beta-D-glukozydazę i brak rodanazy. Pomimo czasami dużej ilości beta-D-glukozydazy w komórkach raka, często jest ona nieaktywna, gdyż rak zakwasza środowisko – otoczenie – w wyniku prowadzonej beztlenowej fermentacji glukozy i efektu Warburga. Witamina B17, wykazywała zmienną skuteczność w hamowaniu i zabijaniu komórek nowotworowych in vitro, na liniach białaczkowych, komórek raka jajnika i raka piersi, jednak brak badań potwierdzających jej działanie in vivo. Należy pamiętać że w organizmach żywych dochodzą różne czynniki powodujące nieskuteczność związków potencjalnie efektywnych in vitro, takie jak ciśnienie parcjalne wewnątrz guza, effluks, bogate unaczynienie, beztlenowa glikoliza i zakwaszenie środowiska, zajmowanie różnych, trudno dostępnych kompartmentów, tworzenie przerzutów. Zarzuty medycyny konwencjonalnej w stronę amygdaliny: 1. Rodanaza w komórkach zdrowych szybko ulega wysyceniu, przez co łatwo o zatrucie. 2. W komórkach rakowych beta-d-glukozydaza może nie występować, a rodanaza może być obecna 3. Komórki nowotworowe wykształciły mechanizmy obronne przed truciznami, takie effluks, silne ukrwienie czy zakwaszenie środowiska 4. Ilość cyjanowodoru potrzebna do zabicia komórek nowotworowych byłaby śmiertelnie toksyczna dla zdrowych komórek 5. Cyjanowodór z komórek raka szybko zostałby rozprowadzony po całym organizmie z powodu bogatego ukrwienia większości guzów 5. Guzy mogą nie tworzyć jednolitej masy, ale być rozproszone, lub występować w postaci mikroraka, albo dawać przerzuty, a kolonia może być odtworzona z pojedynczej komórki 6. Amigdalina po podaniu doustnym wchłania się bardzo słabo, większość ulega rozłożeniu w żołądku i rąbku szczoteczkowym jelit. Piśmiennictwo: 1. McMurry J, Chemia organiczna. Wyd. PWN, Warszawa 2007, t. 4 s. 981. 2. Holzbecher MD, Moss MA, Ellenberger HA. J Toxicol Clin Toxicol 1984;22:341-7. 3. Suchard JR, Wallace KL, Gerkin RD. Ann Emerg Med 1998;32:742‑4. 4. Song Z, Xu X. J Cancer Res Ther. 2014 Aug;10 Suppl:C3-7. 5. Davignon JP, Trissel LA, Kleinman LM. Cancer Treat Rep 1978;62:99‑104. ID produktu: 1279897584 Tytuł: #3 Alternatywne leczenie raka witamina B17 (amygdalinum) - Pod mikroskopem - podcast Seria: Pod mikroskopem Autor: Pod mikroskopem Tłumacz: polski Lektor: Pod mikroskopem Wydawnictwo: Pod mikroskopem Język wydania: polski Język oryginału: polski Data premiery: 2021-08-23 Rok wydania: 2021 Format: MP3

leczenie witaminą b17 w niemczech